بدون هیچ شک و تردیدی، احمدرضا عابدزاده نه تنها یکی از برترین‌های تاریخ فوتبال ایران بلکه جزو بهترین دروازه‌بانان فوتبال آسیا محسوب می‌شود. مردی که اگرچه در جام جهانی کاپیتان ایران بود ولی واقعاً می‌توان گفت به حقش نرسید!
احمدرضا عابدزاده زمستان سال ۱۳۶۵ و پس از ماجرای معروف استعفای ۱۴ نفره، توسط مرحوم پرویز دهداری کشف شده و اسفند ماه همان سال اولین مسابقه ملی خود را انجام داد. او تا تابستان سال ۱۳۷۷ عضو تیم ملی محسوب می‌شد و البته یک بار هم در سال ۷۹ به صورت مقطعی توسط جلال طالبی دعوت شد اما خودش ترجیح داد در تیم ملی نماند و دلیلش هم کاملاً مشخص بود.
عابدزاده از سال ۶۵ تا سال ۷۷ در ۵ تورنمنت معتبر همراه تیم ملی بود(جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه، سه دوره جام ملتهای آسیا و بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن) و البته برخی مسابقات را نیز به خاطر مصدومیت از کف داد اما نکته مهم اینجاست که در تمام دوران ملی پوش بودنش، فیکس بود و فقط یک مربی این جرات را داشت تا او را نیمکت نشین کند. فردی به نام "محمد مایلی کهن" که در جام ملتهای ۱۹۹۶ امارات دست به چنین کاری زد. خود حاجی مایلی در این رابطه به خبرورزشی می‌گوید:
احمدرضا عابدزاده یک چهره غیر قابل کتمان در فوتبال ایران است اما در جام ملتهای ۱۹۹۶ او را به دو دلیل نیمکت نشین کردم. دلیل اول بحث مصدومیتش بود و دلیل دوم هم اینکه احساس می‌کردم در آن مقطع نیما نکیسا آماده‌تر است. البته همکارانم در تیم ملی تاکید داشتند عابدزاده درون گل بایستد اما به آنها گفتم با احترام به نظر شما عزیزان، از حق وتو خودم استفاده می‌کنم و عابدزاده را وی نیمکت می‌نشانم
البته مایلی کهن کوچک‌ترین مشکلی با عابدزاده نداشت و همه به خاطر دارند که در همان جام ملتهای ۹۶ او را مقابل عربستان برای گرفتن ضربات پنالتی به میدان فرستاد. احمدرضا عابدزاده همچنین در تمام دیدارهای مرحله نهایی پیکارهای انتخابی جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه قبل از برکناری محمد مایلی کهن به عنوان دروازه‌بان فیکس بازی کرد و انصافاً باید گفت هرگز حق هیچ دروازه‌بانی را در تیم ملی نخورد چون آنقدر بزرگ و توانمند بود که به معنای واقعی کلمه لیاقت پوشیدن پیراهن شماره یک تیم ملی را داشت. حتی هنوز هم عده‌ای می‌گویند عابدزاده وقتی سال ۷۹ به تیم ملی دعوت شد، به این خاطر حاضر نشد در اردو بماند که اولاً یک عده نمی‌خواستند بازوبند کاپیتانی را به او بدهند و در ثانی، خودش هم دوست نداشت به عنوان گلر ذخیره راهی جام ملتهای ۲۰۰۰ لبنان شود. انصافاً هم عابدزاده در سال ۷۹ حتی با وجود بالا رفتن سن، از بقیه گلرهای ما بهتر بود و هنوز خیلی‌ها معتقدند دعوت نکردن از احمدرضا عابدزاده و جواد زرینچه برای آن مسابقات اشتباه بزرگی بود که جلال طالبی سرمربی وقت تیم ملی مرتکب شد.