کسانی که در دهه‌های اخیر از نزدیک جزئیات فوتبال ایران را دنبال می‌کنند، به خوبی به روحیات امیر قلعه‌نویی اشراف دارند. او میانه خوبی با انتقاد ندارد و گاهی پا را فراتر هم گذاشته و صرفا تعریف و تمجید را قبول می‌کند.
از طرف دیگر این درست که فوتبال یک تخصص است، اما یکی از ارکان اصلی خانواده فوتبال تماشاگران هستند و هر کس به فراخور اشراف خود به فوتبال، بعد از تماشای هر مسابقه نظری دارد. نمی شود به آن‌ها گفت بی‌نظر باشید! خیلی وقت‌ها این نظر صرفا احساسی و یا از روی اطلاعات ناکافی می‌آید و مغایر با نظرات کارشناسی است اما گاه نظر علاقه‌مندان همسو و هم‌راستا با کارشناسان می‌شود.
بعد از فیفادی قبل و زمانی که حشمت مهاجرانی به عنوان یکی از بزرگان فوتبال از تیم ملی و عملکرد قلعه‌نویی تعریف کرد، سرمربی تیم ملی مدعی شد «از مهاجرانی که بزرگتر و بالاتر نداریم، وقتی ایشان تعریف می‌کند دیگر بقیه چه دارند بگویند»!
اینجا را بخوانید: دستور ژنرال پشت سنگر حشمت‌خان؛ دیگر کسی حرف نزند!
یکی دو روز بعد از این اتفاق علی پروین هم به جمع منتقدان اضافه شد. کسی که همه می‌دانند الگوی امیر قلعه‌نویی است و تمام اهالی فوتبال احترامش را دارند. آن موقع پرسیدیم آیا پروین هم نباید حرف بزند؟
اینجا را بخوانید: الگوی ژنرال هم از او انتقاد کرد/ آقای قلعه‌نویی، پروین هم ساکت باشد؟
اما هیچ‌کدام از آن انتقادات -چه از نظر فنی درون زمین و چه از نظر رفتاری بیرون زمین- انگار هیچ کمکی به شخص قلعه‌نویی و عملکردش نکرد. دیدیم که بعد از دیدار با ازبکستان قلعه‌نویی در کنفرانس بعد از بازی گفت: کسی که منصف باشد، از تیم ملی باید تعریف کند! این یعنی هر کس حرفی غیر از تحسین دارد از دایره انصاف و عدالت خارج است!
در نظرسنجی ما ۹۳ درصد از مخاطبان از عملکرد تیم ملی زیرنظر قلعه‌نویی راضی نبودند. این ۹۳ درصد همه از دایره انصاف خارج هستند آقای قلعه‌نویی؟ تیم ملی برای همه است و همه حق دارند در مورد آن صحبت کنند. وقتی شما از رسانه‌ها و مردم توقع دارید که از تیم ملی حمایت کنند، باید این حق را برای آن‌ها قائل باشید که نظر بدهند. با به کار بردن این جملات و خطاب قرار دادن این صفات، تنها شکاف بین مردم و تیم ملی را بیشتر می‌کنید.
البته که این حرف‌ها به معنای آن نیست که همه انتقادات و ایرادات تنها متوجه امیر قلعه‌نویی باشد. این به آن معنا نیست که او کار مثبت نداشته یا در برخی موارد توضیحات و دلایلش برای کمبودها ناکافی است. همه می‌خواهند تیم ملی با تیم‌های بزرگ بازی کند، شکی نیست که ما مثل خیلی از رقبای دیگر امکانات و اردوهای کافی و مناسب نداریم اما مسایل فنی تیم چه ربطی به فدراسیون و تحریم‌ها دارد؟ ما در مقابل تیم‌های ضعیف و رده‌پایین مثل رقبای کافا یا تانزانیا یا در همین العین، این‌همه مشکل داشتیم. حتی یک گل هم نزدیم و نمایش و نتیجه تیم ملی هیچ‌کس را راضی نکرد. وای به وقتی که فدراسیون یک رقیب گردن‌کلفت و بزرگ را برای شما آماده می‌کرد!
مشکلات خط دفاعی تیم ملی و این‌که ما هنوز دفاع راست یا دفاع چپ مشخص نداریم، این‌که هنوز دل‌بسته امثال سردار آزمون و قایدی، جهانبخش و قلی‌زاده و نگران مصدومیت سعید عزت‌اللهی هستیم هیچ ربطی به امکانات و تدارکات ندارد امیرخان!
اینجا را بخوانید: نگرانی مردم از آبروریزی در جام ۴۸ تیمی
