به گزارش خبرورزشی، کودکی نسبتاً سختی داشت. در منطقه فقیرنشین منچستر زندگی می‌کرد. همزمان هم فوتبال بازی می‌کرد و هم درس می‌خواند. مادرش ملانی تا ساعت‌ها کار می‌کرد و اغلب شب‌ها غذایی برای خوردن در خانه وجود نداشت. او صبح‌ها در باشگاه تمرین می‌کرد و صبحانه اش را همان‌جا می‌خورد. برای ظهر به مدرسه می‌رفت و خودش را آماده شیفت دوم می‌کرد که تا غروب طول می‌کشید. در مدرسه‌ای که درس می‌خواند ناهارش را می‌خورد. ناهاری که توسط مدرسه با هزینه‌های خیریه به دست‌شان می‌رسید. اوضاع برای او در واقع بعد از اتمام مدرسه بد می‌شد. جایی که مادرش سرکار بود و شامی برای خوردن در خانه وجود نداشت. بنابراین او اسنکی که باقی‌مانده ناهارش در مدرسه بود را نگه می‌داشت و برای شب می‌خورد تا گرسنه نماند. این زندگی سخت، اما از مارکوس رشفورد چهره‌ای ساخت که امروز به یاد منطقه فقیرنشین وایتنشیو و نوجوان‌های مثل خودش باشد.

کمک نقدی به خیریه
مارکوس نشان داده اگرچه ۲۲ سال دارد و به‌نوعی جوان به حساب می‌آید، اما در کمک کردن به همنوعان خودش دل بزرگی دارد. در روز‌هایی که بازیکنان لیگ برتری حاضر به کاهش دستمزد خود به خاطر شیوع ویروس کرونا نشدند این بازیکن جوان با اختصاص دادن رقم صد هزار پوند به خیریه فیرشیر توانست هزینه‌های این خیریه را با کمک‌های دیگر خود به رقم ۲۰ میلیون پوند برساند. مارکوس با تخصیص این پول که برای تهیه غذای مدارس فقیرنشین است نشان داد نه تنها گذشته اش را فراموش نکرده بلکه برای بهتر کردن اوضاع همنوعان خودش هم حاضر است از جیب خرج کند و ثروتش را ببخشد.

انتشار در اینستاگرام
مارکوس با 8.4 میلیون فالوور در اینستاگرام یکی از پرطرفدارترین بازیکنان جوان جزیره در این پلتفرم اجتماعی به حساب می‌آید. بازیکنی که تصمیم گرفت حرکت خیرخواهانه خود را با طرفدارانش در میان بگذارد و خیریه فیرشیر را معرفی کند تا شاید آن‌ها هم در این کار نیک سهیم شوند. قرار است خیریه فیرشیر که کارش تأمین غذای مدارس فقیرنشین است با کمک رشفورد غذای چندین منطقه را پوشش دهد.

انگیزه رشفورد برای تغییر زندگی
رشفورد در صحبت‌های خود به نکته مهمی اشاره کرد که نشان می‌دهد او تغییر شرایط مناطق فقیرنشین را جزو انگیزه‌های خود می‌داند: «همیشه گفته‌ام اگر در موقعیتی باشم که بتوانم چیزی را تغییر دهم آن را با میل قلبی انجام خواهم داد. هیچ کودکی نباید نگران وعده‌های غذایی اش باشد. مادر من تا ساعت ۱۹:۳۰ شب کار می‌کرد و وقتی به خانه می‌رسید غذا درست می‌کرد. من تا قبل از آن ساعت خودم باید به فکر وعده‌های غذایی‌ام می‌بودم. من فقط فکر کردم اگر راهی برای تغییر شرایط است پس انجامش دهیم. می‌دانم که الان نوجوان‌های زیادی با وضعیت بدتر از آن زمان من حضور دارند.»