وزیر ورزش چند بار تأکید کرد استقلال از آسیا حذف نشده اما حذف شد، مدیران استقلال مدام می‌گفتند نگران پول استراماچونی نباشید اما...
این فقط دو مثال ساده است. همین حالا مدیران استقلال نمی‌توانند سرمربی انتخاب کنند و بدتر این‌که نه استراتژی دارند و نه بلدند درست مذاکره کنند. به طور کلی همه باشگاه‌های ما و مدیران ورزشی چنین مشکلاتی دارند مگر آن‌که یک جایی استثنائا خلافش ثابت شود. مثلا علیرضا دبیر برای هر کس و هر جا بد باشد برای کشتی منشأ خیر بوده. کافی است شما یک بار بروید تشکیلات خانه کشتی و فدراسیون کشتی را از نزدیک ببینید و بعد آن را مقایسه کنید با جاهای دیگر. دبیر برای کشتی می‌جنگد و دعوا می‌کند. حالا شاید یک جاهایی هم اشتباه کند اما به‌زور دعوا هم که شده حق کشتی را می‌گیرد و هوای اهالی کشتی را دارد. او راه پول درآوردن و پول خرج کردن را هم بلد است. درست برعکس ۸۰ درصد مدیران باشگاه‌های ورزشی که حتی از ۴تا کانال هواداری و ضعیف‌ترین بازیکن تیم‌شان هراس دارند! می‌دانید چرا؟ چون خودشان می‌دانند جایگاه‌شان آن‌جا نیست و تخصص لازم را ندارند. چون خودشان می‌دانند که اگر قرار بود هر کس سر جای واقعی خودش باشد آن‌ها کارمند معمولی یک باشگاه هم نمی‌شدند.
مشکل اصلی فوتبال دقیقا این است که آدم‌ها بر خلاف کشتی سر جای‌شان نیستند و تا وقتی این حضرات سر کار باشند هیچ چیز درست نمی‌شود. مشکل فوتبال ایران و باشگاه‌هایی که فقط یک تیم فوتبال هستند (نه باشگاه) صد درصد مدیریتی است وگرنه چیزی که در فوتبال ایران زیاد داریم، استعداد است. مادامی که این مدیران در فوتبال هستند استعدادها هم می‌سوزند و هر سال باید منتظر حذف نمایندگان‌مان از آسیا باشیم.
