تعداد شکست ها همین طور بیشتر و بیشتر می شود، حذف هایمان در مراحل بالاتر همچنان بر قوت خود باقی مانده اند و دیگر قهرمانی بیشتر از هر زمان دیگری از ما دور دور دور است و رسیدن به آن تقریبا به احتمال بسیار زیاد بعید است. هر چند در این مقال بسیار نوشته شده است و نوشتن دوباره شاید تکرار مکررات باشد اما به اندازه چند سطر هم تصمیم داریم بنویسیم تا این تکرار مکررات شاید بر یکی یا کسانی اثر بگذارد خدا را چه دیدید!!!
متاسفانه عادت بسیار بدمان پس از هر شکست فرار از مصاحبه است، فرار از حضور در کنفرانس های خبری است، فرار از میکروفون های خبرنگاران است، سکوت می کنیم و از انجام مصاحبه خودمان را خلاص می کنیم در صورتی که بزرگترین توهین، بزرگترین بی ادبی و بدترین رفتار ممکن را می کنیم و ادعا داریم که از فرط ناراحتی شکست توانایی مصاحبه نداریم اما داستان چیز دیگری است. اصلا راه دور نمی رویم؛ از آخرین بار که مسئول، سرمربی یا مدیری پس از یک شکست بد یا حذف ناامید کننده از تورنمنتی مستقیما عذرخواهی کرده باشد یا اینکه بخواهد انفرادی یا دسته جمعی استعفا داده باشند چقدر زمان گذشته است؟ هرگز یادمان نمی آید چون چنین مطلبی را هرگز نه به چشم خود دیده ایم و نه به گوش خود شنیده ایم.
وقتی بلد نیستیم که پس از هر شکست حداقل شجاعانه از مردم کشورمان عذرخواهی کنیم و از آنها بخواهیم که به دلیل این حذف ناامید کننده ما را ببخشند یا اینکه شجاع باشیم و پس از سالها پشت میز یا روی نیمکت نشستن و قبول مسئولیت استعفا بدهیم و جای خود را به افراد بالاتر و بهتر از خودمان بدهیم و همچنان قرص و محکم بر صندلی و نیمکت مسئولیتمان چسبیده ایم همانی می شود که می بینیم. چون فکر می کنیم که عذرخواهی کردن ما را کوچک می کند، چون در خیال خود اینچنین می پنداریم که اگر عذرخواهی کنیم پس حتما کار اشتباهی کرده ایم و به احتمال زیاد پست و جایگاه مان را از دست خواهیم داد، چون فکر می کنیم که این صندلی همچنان حق ماست و نمی خواهیم آن را به هیچ فرد یا افراد دیگر بدهیم.
پس باید از این پس نه انتظار صعود باید داشته باشیم، نه بردهای دلاورانه و غیورانه و نه کسب مدال طلا یا جام قهرمانی.. همچنان روی همین پله ای قبل ترها یعنی سالیان سال است ایستاده ایم می ایستیم و نه جای بلند شدن بر پله های بالاتر همین طور به پله های پایین تر سقوط می کنیم و همچنان ادعای بهترین و کامل ترین تیم قاره آسیا را داریم جهانی که پیشکش.
از شکست در بازی های مقدماتی المپیک بسیار ناراحتیم، از شکست در بازی های آسیایی بدون کسب مدال طلا که نه (حتی نقره یا برنز) بسیار ناراحت تر، اما ناراحتی بیشترمان از مسئولان و افرادی است که در تیم ملی کشورمان چه بزرگسالان چه امید و چه جوانان و... است که شکست را خیلی آسان می بینند، از باخت درس نمی گیرند، اهل عذرخواهی نیستند و اصلا استعفا را قبول ندارند، تنها همین.
محمود فخرالحاج| باشگاه خبرنگاران آزاد
