پاییز برای خیلی‌ها فصل قول و قرارهای عاشقانه است، فصل قدم زدن روی برگ‌هایی که زمانی در آسمان دلبری می‌کردند اما حالا صدای شکستنشان زیر پای عشاق، ملودی دلنوازی را می‌سازد. پاییز برای فوتبال ایران و طرفداران استقلال اما در کنار همه زیبایی‌هایش، خاطره بسیار تلخی را هم زنده می‌کند و هر چقدر هم که گذشته باشد باز هم اندیشیدن به آن چشم‌ها را به مهمانی باران می‌برد. مهر ماه که تمام می‌شود و وقتی آبان ماه از راه می‌رسد ناخودآگاه یاد منصور پورحیدری می‌افتیم، مردی که برای استقلال پدری کرد و خیلی از بزرگان این روزهای استقلال زیر بال و پر او بزرگی و پرواز در آسمان آبی را آموختند.

جمعه تلخ

جمعه چهاردهم آبان ۱۳۹۵ برای خانواده منصور پورحیدری و جامعه فوتبال تا ابد تلخ می‌ماند. روزی که در بیمارستان به آنها گفتند پدرشان چشمانش را بست تا آنها را به سوی آسمان باز کند. مردی که برای استقلال خیلی فراتر از پرافتخارترین چهره باشگاه بود. مردی که به خاطر این تیم ثروت پدریش را خرج کرد و به حق لقب پدر استقلال برازنده او بود.

گریه پرسپولیسی‌ها

پورحیدری تنها کسی است که با استقلال هم به عنوان بازیکن و هم در قالب سرمربی قهرمان جام باشگاه‌های آسیا شد. او به عنوان سکاندار آبی پوشان در میان همه سرمربیان تاریخ استقلال بیشترین پیروزی را در دربی‌ها کسب کرده است ولی هیچگاه برای حریف کری نخواند و به همین خاطر بود که وقتی چشمانش را بست، چشم خیلی از پرسپولیسی‌ها هم مانند رفقای استقلالی، اشک به خود دید.

پسران فراموشکار

منصورخان چهاردهم آبان ۱۳۹۵ چهره در نقاب خاک کشید و امروز سالگرد ابدی شدن اوست ولی یادمان نمی‌رود در تمام این سال‌ها گروهی از شاگردانش که اتفاقاً پورحیدری بر گردن آنها حق فراوانی هم دارد، چقدر فراموشکار شدند و حتی از حضور بر سر مزارش هم دریغ کردند. کوچکترین کاری که می‌توانستند برای بزرگترین چهره استقلال انجام بدهند اما.....