خبرورزشی - هر زمانی که فوتبال با قدرت، سیاست و طمع تداخل پیدا می‌کند، تمایل داریم تا قانون ۱+۵۰ را پیش بکشیم. این یک نمونه برای خنثی کردن تلاش ۱۲ باشگاه برای سوپرلیگ انحصاری اروپا است. شش تیم از لیگ برتر به قدرتمندترین اعضای لالیگا و سری A پیوستند تا تلاش کنند رقابت‌هایی ایجاد کنند که جیب‌شان را پر می‌کند.
باشگاه‌های آلمانی در این ماجرا دخیل نبودند. دلایل زیادی برای این امر وجود داشت، از جمله قانون ۱+۵۰ که بخشی جدایی‌ناپذیر از فوتبال آلمان است و روی همه‌چیز از قیمت بلیت تا انتخابات ریاست باشگاه تأثیر می‌گذارد. اما این قانون چیست؟ آیا می‌توان آن را در لیگ برتر پیاده کرد؟ نشریه «فورفورتو» این قانون را بررسی کرده است.
بیشتر بخوانید:
قانون ۱+۵۰ آلمان چیست؟
این قانون می‌گوید باشگاه‌های فوتبال باید اکثریت حق رأی را داشته باشند. طفداران واقعی از ۵۱ درصد هنگام تصمیم‌گیری برخوردار هستند. سرمایه‌گذاران تجاری می‌توانند پیشنهادهایی ارائه کنند، اما تا وقتی هواداران پشت آن‌ها نباشند، اتفاقی رخ نخواهد داد. به عنوان مثال چندی پیش مارتین کیند، رئیس باشگاه هانوفر بعد از رأی‌گیری از ۲۱۰۰ عضو باشگاه مجبور به استعفا شد. این را با لیگ برتر مقایسه کنید، جایی که طرفداران تقریباً در مورد نحوه اداره باشگاه‌های‌شان حرفی برای گفتن ندارند. هواداران نیوکاسل و منچستریونایتد مدت‌هاست که نسبت به مالکان حریص‌شان اعتراض دارند و قادر به تأثیرگذاری در حد هیئت‌مدیره نیستند. اساساً تا وقتی که مالک قصد فروش سهامش را نداشته باشد، طرفداران با آن‌ها درگیر هستند.
توبی آلتشافل، خبرنگار نشریه آلمانی «بیلد» می‌گوید: «قانون ۱+۵۰ جاذبه مهم در فوتبال آلمان است. این ریشه در سنت‌های فوتبال ما دارد و دلیل این امر وجود چندین گروه هواداری قدرتمند در کشور است. ما اخیراً با برنامه‌های پیشنهادی سوپرلیگ دیدیم که بایرن‌مونیخ، دورتموند و در واقع همه باشگاه‌های بوندس‌لیگا چقدر برای سنت‌ها ارزش قائل هستند. قانون ۱+۵۰ به طور مستقیم از حضور تیم‌های آلمانی در سوپرلیگ اروپا جلوگیری نکرد، اما اعتراض هواداران واضح بود، چرا که فوتبال در این کشور بر اساس نظر هواداران زندگی می‌کند و می‌میرد.»
به طور خلاصه، قانون ۱+۵۰ دلیل پایین ماندن قیمت بلیت، پر ماندن ورزشگاه‌ها، بالا ماندن پرچم‌ها و بنرها است و حتی روی تبلیغات کنار زمین هم تأثیر می‌گذارد. سنت‌های باشگاه‌ها توسط افراد حفظ می‌شود و مورد احترام قرار می‌گیرد.
بیشتر بخوانید:
نکات منفی قانون ۱+۵۰
این قانون مخالف هم دارد. یکی از دلایل اصلی این امر جلوگیری از حضور سرمایه‌گذاران جدید است. چرا میلیاردرها باید پول نقدشان را در اختیار باشگاه‌های بوندس‌لیگایی قرار بدهند، وقتی نمی‌توانند حرف آخر را درباره تصمیمات باشگاه بزنند؟ مردم هم می‌پرسند وقتی از لحاظ مالی نمی‌توانند رقابت کنند، چگونه باید جلوی بایرن را در راه قهرمانی بوندس‌لیگا بگیرند؟ بایرن با شرایط موجود مارک «غیرقابل‌توقف» خورده است. اگر فرایبورگ فردا بگوید توسط شیخ منصور خریداری شده، بایرن با اطمینان کمتری می‌تواند از قهرمانی بگوید. مردم استدلال می‌کنند این برای رقابت خوب است. در لیگ برتر شرایط برای سرمایه‌گذاران جدید بهتر است. رومن آبراموویچ در چلسی توانایی انجام هر کاری را دارد، چرا که سال ۲۰۰۳ با ۱۴۰ میلیون پوند باشگاه را خرید. او می‌تواند حتی بولدوزرها را به کار بیندازد تا ورزشگاه استمفوردبریج را خراب کنند یا در صورت تمایل خودش را به عنوان رئیس باشگاه انتخاب کند. از دید هواداران این وحشتناک است، اما از سرمایه‌گذاران بپرسید کدام را انتخاب می‌کنند؟
بیشتر بخوانید:
دور زدن قانون ۱+۵۰
در حالی که باشگاه‌های عضو DFL (لیگ فوتبال آلمان) باید پایبند به قانون ۱+۵۰ باشند، برخی باشگاه‌ها راه دور زدن آن را پیدا کرده‌اند. باشگاه‌هایی از جمله ولفسبورگ، بایرلورکوزن و هوفنهایم خشم هواداران مخالف را برانگیخته‌اند، چرا که سهامداران خاصی دارند. صاحبان این باشگاه‌ها پس از اثبات مسئولیت مالی برای ۲۰ سال سهم کامل را به‌دست آورده‌اند که حداقل مهلت زمانی برای مالکیت است. بزرگ‌ترین مجرم لایپزیش است، باشگاهی که از پایین‌ترین سطح فوتبال آلمان شروع کرد و حالا حتی بین برترین‌های اروپا قرار گرفته. از لحاظ فنی، لایپزیش از قوانین پیروی می‌کند، اما نحوه کارشان مورد سؤال است. در حالی که سایر باشگاه‌های بوندس‌لیگا هزاران هوادار عضو دارند و در برخی حتی به صدها هزار نفر می‌رسد، لایپزیش حدود ۲۰ عضو دارد که همه آن‌ها برای شرکت ردبول کار می‌کنند.
آلتشافل در این باره توضیح می‌دهد: «لایپزیش برچسب باشگاه پلاستیکی خورده، برای این که ابزاری برای بازاریابی ردبول است. علاوه بر موفقیت در میدان، آن‌ها منتقدان زیادی دارند. بازیکنان فوق‌العاده‌ای دارند، اما فرهنگ هواداری ندارند، با تیفوسی‌های پرشور. برای این که موفقیت را خریداری کرده‌اند و به‌دست نیاورده‌اند. آن‌ها با فرهنگ فوتبال در این کشور سازگار نیستند.»
بیشتر بخوانید:
آیا می‌توان قانون ۱+۵۰ را در انگلیس اجرا کرد؟
هواداران در انگلیس به ویژه بعد از شکست پروژه سوپرلیگ اروپا خواهان اجرای قانون ۱+۵۰ هستند. هواداران انگلیسی حس می‌کنند در هیچ بخشی از باشگاه‌شان نقشی ندارند، به ویژه بعد از افزایش قیمت بلیت. برای مثال گرانترین بلیت فصل بوندس‌لیگا را باشگاه پادربورن در فصل ۲۰۲۰-۲۰۱۹ در اختیار داشته که ۲۰۲ پوند بوده، در حالی که ارزان‌ترین قیمت بلیت فصل ارائه شده در انگلیس را وستهام با ۱۰۰ پوند داشته و گرانترین آن متعلق به تاتنهام با ۲۰۰۰ پوند است. گروه‌های هواداری بوندس‌لیگا اعتقاد دارند قانون مشابه ۱+۵۰ می‌تواند به ارتباط هواداران ناراضی لیگ برتری با باشگاه‌شان کمک کند. الکساندر فیشر از باشگاه شماره ۱۲ که یک گروه هواداری بایرن‌مونیخ است، می‌گوید: «فکر می‌کنم این می‌تواند یک آجر در یک دیوار بزرگ باشد. این می‌تواند شروع خوبی برای بازگرداندن فوتبال به مردم باشد.»
اخباری منتشر شده مبنی بر این که دولت بریتانیا در حال بررسی روش‌هایی است که هواداران می‌توانند نفوذ بیشتری در بازیهای ملی داشته باشند. بوریس جانسون اعلام کرد که یک تحقیق ریشه‌ای در مورد حاکمیت فوتبال و نقش هواداران در آن حکومت انجام خواهد شد. در همین حال اولیور داودن وزیر فرهنگ خاطر نشان کرده که لیگ‌های آلمان ساختار حکومتی متفاوتی دارند و قبل از ادعا کردن در مورد آن‌ها باید نحوه تصویب‌شان را بررسی کرد.
سقوط سوپرلیگ اروپا ثابت کرد باید هواداران به عنوان یک عضو باقی بمانند. فوتبال انگلیس فاصله زیادی با مدل آلمانی دارد، اما اتفاقات اخیر ممکن است اولین مسیری باشد که همتایان‌شان در بوندس‌لیگا بیش از هر چیزی به آن اهمیت می‌دهند: حق اظهار نظر در مورد نحوه اداره باشگاه‌هایی که دوست دارند.
بیشتر بخوانید:
