استقلال که برای اولین بار از شروع فصل در استادیوم خانگی اش شاهد حضور هواداران پرشورش بود، از مهمترین ابزار خود که همانا همین تماشاگرانش بود نهایت استفاده را برد.

پس از یک نیمه تلخ که با شکست همراه بود باید منتظر یک نیمه پرشور دیگر می‌بودیم، چون آنچه که از استقلال نکونام از ابتدای فصل شاهد بودیم نپذیرفتن شکست بود و تشنه برد بودن تیمش است.

استقلال نیمه دوم یک چهره دیگر بود، تیمی که شکست را نمی‌پذیرفت و برد می‌خواست، حملات با برنامه و پشت سرهم بالاخره حریف را در زمان خوبی خسته کرد، گل تساوی که زده شد یک معنا بیشتر نداشت که آبی پوشان میدان برای جبران همه جوره آماده‌اند و تنها به گل تساوی رضایت نمی‌دهند.

مهمترین دلیلش هم عدم خوشحالی زننده گل تساوی بود و تشویق بازیکنان برای بازگشت به زمین خودی برای به جریان افتادن بازی بود. این رفتار تنها یک معنا داشت و همان معنا هم در دقیقه ۸۴ به اثبات رسید.

زننده گل برتری و سوم استقلال همان مهرداد محمدی بود که برای برد تیمش حتی پس از گل تساوی خوشحالی نکرد و نتیجه اش را هم خودش با زدن ۲ گل به چشم دید و هم تیمش ثمره این تعصب و جنگندگی را دید و چشید.

استقلال با این برد شیرین نشان داد که همچنان در تعقیب صدر است و برای ایستادن در آن نقطه و جایگاه از هیچ کوششی دست بر نمی‌دارد، استقلال نشان داد که با شکست بیگانه است و آن را هرگز دوست ندارد و نمی‌پذیرد.

محمود فخرالحاج| باشگاه خبرنگاران آزاد